نوشته: احمدرشاد میرزاده
نظام آموزشی برای رشد و بالندگی فکری، نهایت ارزشمند بوده و باعث روشنگری و روشن‌فکری می‌شود. این امر بیشتر در نظام‌های خودکامه و بدوی برای گروه‌های تحت ستم باعث نبوغ پدیدهٔ بنام «حق تعیین سرنوشت» شده و جدایی‌طلبی‌ها را به ارمغان می‌آورد که این موضوع در ذات خود برای ما غیر افغان‌ها یک امر نیک تلقی می‌شود.
اما درعین‌حال پدیده «حق تعیین سرنوشت» زنگ خطری را نیز به گوش قدرت گروه حاکم به صدا درآورده و خواب سلطه‌شان را پریشان می‌سازد. روی همین اساس افغان‌ها با کمک یک تعداد ملی‌گراهای جعلی، افغان زده‌های فریب‌خورده و پوهنتون سرا چشم و گوششان بر این نبوغ در وجود غیر افغان‌ها باز شده و با تیوریزه کردن طرح‌هایشان به کمک مطلق قبیله‌گرایی، توانسته‌اند نقطه خیلی عمیق و راهبردی پارسی‌زبانان و اقوام متحد آنان (ترک‌تباران) که همانا حق آموزش سالم و مدرن است را در طول تاریخ پارس شرقی یا جغرافیای بنام افغانستان، با هر ابزاری نشانه رفته و حالا نیز با استفاده از ابزاری بنام «طالبان» این نقطه را عمیق‌تر نشانه رفته‌اند و اجازه نمی‌دهند پارسی‌زبانان به رشد و بالندگی فکری بیشتر برسند. چون خطر جدی «حق تعیین سرنوشت خواهی» بیشتر خواهد شد.
پس!
راه‌حل در هم‌بستگی پارسی‌زبانان و اقوام متحد آن‌ها (ترک‌تباران) بوده تا از شر سلطهٔ افغانیسم خارج شویم و خودمان صاحب سرنوشت خود باشیم و حقمان را خودمان تعیین نماییم.